Komende vrijdag, 26 oktober, is het avontuur van Mamma Mia Nederland al 50 concertdagen ver. En het is, tot nog toe, een ongelooflijk heerlijke rollercoaster geweest. Ok, het had ook dramatischer kunnen lopen, zeker als je weet dat ik 3 dagen voor de premiere gewoon door mijn knie zakte en daarbij meniscus en een pees scheurde. Met chemie, een strak verband, fysio-osteo-kiné en een koppigheid voorzien van  een vleugje narcisme om het momentum (de premiere) niet te willen missen heb ik het noodlot getart om maar kunnen zegevieren. Er zijn goeie commentaren verschenen: ‘Troubleyn zingt misschien wel te goed voor Sam’ als die ene andere: ‘geen één van de vaders kan zingen’. Het publiek leest (of gelooft) blijkbaar zo geen dingen want zit al elke avond rijendik te wachten om op het einde recht te veren en de echte appreciatie te leveren waar het ons om gaat: 1500 mensen die meefeesten op de door ons en de Abba hits gepresenteerde emoties en ambiance.

De kniepijn is stilaan overwonnen, het speelplezier heeft onvoorwaardelijk de bovenhand. Fijne collega’s, de knoflook van Antje en de pinda’s van Nurlaila, hun beider lipgloss en ons aller smintjes en frisks… En dan zijn er mensen die dachten dat wij (de vaders) opzagen tegen de lycra-pakjes en plateauzolen…niets is minder waar. We love it!

Maar wie is nu de echte vader van Sofie…