Mamma Mia begon een kwartiertje later. Om 5 voor 8 trok ons hele gezelschap naar de artiestenfoyer en ging iedereen, cast, techniek, productie en musici in een (voor ons onvoorstelbare) orde voor de buis zitten. Een trompetist van de militaire blaaskapel laat op z’n koperwerk ’the last post’ over het volgelopen plein schallen. Al die mensen daar, jong en oud, van allerlei kleur, gender en allooi staan met een adembenemende intensiteit en welgemeende sereniteit, de blauwdruk van de gemeenschap te zijn. Even ben ik nog afgeleid door het kraanwerk dat filmisch uitzwaait en -zoomt over de mensenzee als ware het een scene uit The Hunger Games. Om dan in een waarachtige vanzelfsprekendheid, alsof ik al jaren één van hen ben, de 2 minuten stilte te bewaren, ter herdenking van de doden. Het respect voor en de dankbaarheid aan de mensen die gestorven zijn, opdat de dag daarop de bevrijding kan gevierd worden. En iedereen doet mee, zonder morren, een samenhorigheid om trots op te zijn. In België hebben we daar een voetbalploeg voor nodig.
Ik werk hier nu al een tijdje in Nederland. Sinds 2001 ben ik wel heel regelmatig een gastarbeider in een sector waar de kansen niet voor het grijpen liggen. Het zijn mooie kansen, en ik beantwoord dat aangeboden geluk met goed werk, regelmatig een broodje kroket, een boterham met pindakaas en hagelslag, een harde G en een gehemelte R. Ik betaal ook wel voor dat geluk met lange autoritten en het gemis van thuis. Maar ik ben vooral dankbaar voor de vrijheid die er bestaat, en die op 4 en 5 mei in de verf wordt gezet in een indrukwekkende traditie, waarbij de snelweg even leeg is omdat mensen stoppen om even stil te staan. Een vrijheid die ook voor mij zorgt dat ik mijn dromen kan realiseren.
Dieter